Mae pob aelod yn ddisgybl. Rhan 1.

Rhan 1:

Sut i fod yn ddisgybl yn yr eglwys heddiw.

Nid yw'r aelod nodweddiadol o'r eglwys yn nodi ei hun fel disgybl nac yn gwybod sut i gyflawni disgyblaeth ( discipleship) yn ei fywyd bob dydd.

Yn wyneb anawsterau mor aruthrol, sut y gall disgyblaeth y lleygwyr ddigwydd? Os yw ymdrechion diweddar i gymhwyso'r cysyniad wedi dyfnhau rhai o'r problemau, maent hefyd wedi helpu i nodi rhai mannau i gychwyn creadigol.

Ar frig y rhestr, yn enwedig i'r rhai nad ydyn nhw'n fugeiliaid, mae'r darganfyddiad bod un eisoes yn ddisgybl! Yr argraff a roddir yn aml mewn pregethau a llenyddiaeth eglwysig yw y gallai rhywun fod yn ddisgybl, neu y dylai un fod yn weinidog, a’r canlyniad yw bod aelodau’n treulio llawer iawn o amser yn brwydro i gyflawni gweinidogaeth. Maen nhw'n meddwl os ydyn nhw am ffurfio gweithred benodol neu'n sefyll yn benodol, byddan nhw'n ddisgyblion wedyn. Canlyniad arferol cyfreithlondeb o'r fath yw llawer iawn o euogrwydd ac anfodlonrwydd sy’n parhau.

Mewn cyferbyniad, y ddysgeidiaeth Feiblaidd yw bod Cristnogion yn ddisgyblion. Ni ddywedwyd wrth aelodau’r eglwys Corinth, wedi eu rhwygo gan garfanau ac yn cynnwys llawer a oedd yn anfoesol, yn falch, yn rhagrithiol, yn anonest, ac yn hunan-ganolog, "Gallech fod yn llythyr oddi wrth Grist." Mae Paul yn ysgrifennu, "Llythyr wyt ti" (2 Cor. 3: 3, ).

Mae Cristnogion yn dechrau cynhyrfu pan sylweddolant nad y cwestiwn yw, "Sut allwn ni fod yn ddisgyblion?" ond "Sut aeth ein disgyblaeth yr wythnos diwethaf?" Maent yn dechrau edrych ar y bywydau y maent yn eu harwain ac yn dechrau gweld posibiliadau ar gyfer boddhad, meysydd yr hoffent gael help ynddynt, ac amseroedd pan wnaethant fethu. Nid ydynt bellach yn ceisio ennill statws ond yn syml maent yn delio â materion cymhwysiad.

Pan fydd Cristnogion yn darganfod eu bod yn ddisgyblion, daw pwyslais arall yn bwysig - mae'r ddisgyblaeth yn dechrau gyda'r person, nid y swydd. Gan eich bod yn ddisgybl, dewch o hyd i ffyrdd o "ddefnyddio er daioni eraill yr anrheg arbennig ... a dderbyniwyd gan Dduw" (1 Pedr 4:10, Mae'r weinidogaeth yn aml wedi ei chyfyngu oherwydd bod anghenion dan straen ac anghofiwyd rhoddion . Pe bawn i'n eich gweld chi'n boddi 100 llath o'r lan, ni fyddwn yn neidio i mewn i'ch achub, oherwydd dwy ddim yn galu nofio’n bell. Byddwn yn gwneud yn well wrth rhedeg am help, neu weiddi. Mae llawer o ymdrechion yn y weinidogaeth yn ofer yn unig mewn temtasiynau i wneud rhywbeth nad yw un yn barod i'w wneud yn hytrach na nodi rhoddion a galluoedd personol fel y gallant gael eu rhoi ar waith.

Pan fydd Pedr yn dweud, "Defnyddiwch er daioni eraill yr anrheg arbennig a dderbyniwyd gan Dduw," gall fod dwy lefel o ystyr i'r gair "rhodd." Ar y naill law, yr anrheg honno yw'r Ysbryd Glân, a gawsom. Ar y llaw arall, mae effaith yr Ysbryd Glân ynom yn achosi i'r person a greodd Duw ddatblygu'n llawn. Ac mae gan y datblygiad hwnnw gymhwysiad penodol ym mhob bywyd.

Mae pob un ohonom ni'n cynrychioli rhan unigryw o greadigaeth Duw. Pan fyddaf yn marw, ni fyddaf yn cael fy amnewid. Rhodd ydw i a fy mhrif her yw nodi'r hyn sydd gen i i'w gynnig. Mewn gwirionedd, un canlyniad i bechod yw bod yr anrheg wreiddiol hon yn cael ei chyfyngu a'i hystumio. Mae cael ei ryddhau i'w ryddhau ar gyfer datblygiad y person hwnnw a fwriadodd Duw yn wreiddiol.

Felly un ffordd o nodi a chyflawni disgyblaeth rhywun yw nodi unigrywiaeth rhywun ei hun - yr hyn y mae rhywun yn hoffi ei wneud, yr hyn y mae rhywun yn ei weld yn y byd, yr hyn y gall rhywun ei gynnig. Yna dechreuwch chwilio am sefyllfaoedd i wneud y cynnig hwnnw. Os oes rhaid i chi roi'r gorau i'ch cyfrifoldeb, rhowch y gorau iddi; os yw'r eglwys yn mynd i ddarnau, felly boed hynny. Ond mae'n rhaid i ni ddod o hyd i'r hyn rydyn ni am ei wneud, a dweud y gwir, oherwydd does dim byd arall yn mynd i helpu unrhyw un.

Yn rhan 2 yr wythnos nesaf byddaf yn trafod eich bod yn ddisgybl sy’n disgwyl llai ond ceisio mwy.